Кишвари мо, ки дар айни замон марҳилаи рушду тараққиёт ва пойдорнамоии сулҳу суботро аз сар мегузаронад, талош варзида истодааст, то дар роҳи тайкардааш муваффақу комгор бошад. Аммо ин пешравӣ ва ободиву озодии миллати моро бархе чашми дидан надошта, мехоҳанд, ки фазои орому софи моро вайрон намоянд. Мо мардуми бофарҳангу соҳибтаммадун ва қавиирода ҳастем. Ба нафаре чун хоини миллат бар зарари мардум рафторҳои
Меҳру муҳаббат, некиву накукорӣ, дасти мадад дароз намудан ба ниёзмандон аз мавзӯъҳое хастанд, ҷовидонӣ. Дар ҳаққи мардум накӯӣ кардан ва саховатпеша будан ба эшон бояд рисолати ҳамешагии мо - Инсонҳо бояд бошад, зеро ҳар кас, ки ин хислатҳоро дорост, назди мардум азиз аст. Мавриди зикр аст, ки ин масоил ҳамешагӣ дар сархати баромадхои Раиси муаззами Ҳизби Халқии Демократии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон
Дар ҳама давру замон андешамандон хирадро атои илохӣ дониста, иксири донишро василаи бақо ва тақвиятбахшу посдорандаи он маънидод намудаанд, ки маҳз ба воситаи ин иксир шахси хирадманд рушду такомул мекунад.
Инсон вақте моҳияти инсонии худ ва асли ашёҳову мафҳумҳо, ки ӯро иҳота кардааст, кӣ будани хешро дар меёбад, дар вуҷуди ӯ эҳсоси наҷиби одамият ва масъулиятшиносӣ парвариш меёбад.
Ҷоиз ба
