Шукри даврони истиқлолият аст, шукри сулҳу субот ва якдиливу якзабонӣ, ки мардумони миллати мо соҳиби фарҳанги бойи адабиёту санъат ва дигар арзишҳои миллӣ ҳастанд ва бисёр мехоҳам қайд намоям, ки нафарони зиёде ба хотири муқаддас доштани ин мамлакат корҳои хотирмонеро паси сар намудаанд ва як анъаноти некеро ба имрӯзиён ҳадя сохтаанд.
Сарафрозем, ки мо соҳиби мустақилият ҳастем, Президенти кишвар, сарвари фархундасоз барои мо ҷавонон ғамхорихои зиёд изҳор менамоянд ва мо кӯшиш менамоем, ки ҷавобан ба ин ғамхории ворисони арзандаи паҳлавонону мутафаккирони аҷдодони хеш мегардем ва бо заковату матонати мардонагии хеш руҳияи бадхоҳони миллатро шикаст дода, баҳри тараққиёт ва рушди кишвар беихтиёр тамоми қувваи худро сарф хоҳем намуд, кӯшиш намуда тавре кор мекунем, ки барои анҷоми амалҳои мухолифӣ ягон асос намонад.
Мардуми шарифи Тоҷикистонро лозим аст, ки ҷонибдории давлатдории демократӣ, дунявӣ, ҳуқуқбунёд ва ягонаи худ бошанд, барои ҷомаи амал пӯшидаи орзуҳои ҳазорсолаи миллат ва рӯй ба инкишофу пешравӣ овардани Ватани азизамон, ки хонаи умеди тамоми тоҷикони ҷаҳон аст, бо ҳар гуна гурӯҳҳои ифротгарон ва радикалии динӣ муборизаи беамони худро эълон доранд.
Наҳзатиҳоро мебояд, ки ба ин дурӯғу васвасаҳои бемаънои худ ва ҳамнишинонат хотима диҳанд, то чакрае аз дараҷаи инсонияташон осор монад ва агар ин корро карда натавонистанд, пас бидонанд, ки ин ҳаёту зиндагӣ аз они нохалафон нест, зеро хиёнати ватан худ норшукронро беватан мекунад. Агар нону намаки Ватан хостед, онро пос медоштед, арзишҳои он ва ахлоқи ватандориро гироми медоштед. Огоҳ бошед, ки ин макон, ин зарраи ихок азони онҳое, ки соҳибватананд на хиёнаткор.
Мавлонова Мубин
Аъзои фаъоли КИ ҲХДТ
дар шаҳри Хуҷанд
